Uitgestoten
De uitstoot van kooldioxide (CO2) en stikstof (NOx) bij de bouw van infrastructurele werken wordt voor meer dan de helft veroorzaakt door loonbedrijven. Simpelweg omdat veel meer dan de helft van het materieel in de sector eigendom is van loonbedrijven. Logisch dus dat hun brancheorganisatie CUMELA de feiten en fabels op een rijtje heeft gezet rondom die uitstoot en de goedbedoelde, maar lang niet altijd effectieve maatregelen, die zijn bedacht om de uitstoot te reduceren.
Infrabouwers en loonbedrijven zouden gebaat zijn bij een nationale sloopregeling, waarbij het versneld vervangen van materieel wordt gesubsidieerd. Zonder zo’n regeling is het bedrijfseconomisch onverantwoord om een machine die nog niet is afgeschreven vervroegd te vervangen. Nog los trouwens van het feit dat die hoogstwaarschijnlijk een nieuwe eigenaar krijgt, die er nog jarenlang mee zal werken… De bedrijfseconomische levensduur van een mobiele machine is immers zeven tot tien jaar. Per jaar wordt dus maar tien tot veertien procent van de machines vervangen. Onmogelijk om alle opdrachtgevers die emissiereductie eisen in één klap tevreden te stellen, zeker als zij ook nog allemaal individuele en afwijkende doelen en normen stellen. Men beseft niet dat dit soort eenvoudige bedrijfseconomische achtergronden bedrijven met eigen materieel, zoals de loonbedrijven en MKB INFRA-leden, op achterstand zet ten opzichte van bedrijven met een geleased machinepark.
Ongeremd uitvragen van CO2-prestatieladders 4 en 5, waarvan de toegevoegde waarde bij werken van gemiddelde omvang sowieso kan worden betwijfeld, leidt tot een ongelijk speelveld, waarmee uitgestoten ineens een heel andere betekenis krijgt. Tijd voor herbezinning en een dialoog tussen opdrachtgevers en opdrachtnemers over wat haalbaar en zinvol is. En elkaar aanspreken op afspraken uit die dialoog. Dat is veel effectiever dan de zoveelste te hoog gegrepen ambitie.
Philip van Nieuwenhuizen
Voorzitter/directeur MKB INFRA
